გაეროს მიერ შემუშავებული საპორტო ინფრასტრუქტურის კავშირებადობის ინდექსი წამოადგენს მნიშვნელოვან მაჩვენებელს, რომელიც მიუთითებს, გლუბალურ საზღვაო გადაზიდვების ქსელებში ამა თუ იმ ქვეყნის ნავსადგურების ინტერგრაციას, რაც სატრანსპორტო კავშირებით უზრუნველყოფს მსოფლიო ბაზრებზე წვდომას.
საპორტო ინფრასტრუქტურის კავშირებადობის ინდექსი მოიცავს, იმ ქვეკრიტერიუმების ერთობლიობას, რომელიც განსაზღვრავს, საქართველოს ნავსადგურებების მიერ საკონტეინერო გემებით მსოფლიოს სხვა ნავსადგურებთან კავშირებადობის ინტენსიობას, ხაზების რეგულარობას, ასევე გემების ტევადობას. ამ კომპონენტების საშუალო მაჩვენებლის მიხედვით საქართველო 179 სახელმწიფოს შორის 2024 წლის დეკემბრის მდგომარეობით 116 – ე პოზიციაზეა.
საქართველოსთვის, რომელიც შუა დერეფნის საკვანძო ადგილაასაა განლაგებული, მნიშვნელოვანია კავშირებადობის გაზრდა პირველ რიგში შავი ზღვის აუზის ქვეყნებთან. ბუნებრივია 116 – ადგილი, გლობალურ გადაზიდვების სფეროში, მიუთითებს საზღვაო სერვისების განუვითარებლობაზე.
აღსანიშნავია, რომ საქართველოს გააჩნია ყველა, საზღვაო ქვეყნისათვის დამახასიათებელი ატრიბუტი, მათ შორის: საზღვაო დროშა, სახელმწიფო საზღვაო მარეგულირებელი ორგანო, დანერეგილია დროშის სახელმწიფო კონტროლი, გააჩნია ნავსადგურები, სამაშველო საკოორდინაციო ცენტრი, ჰიდროგრაფიული სამსახური, მეზღვაურების მომზადების სასწავლო ცენტრები, პერსონალი – 20 000 მდე მეზღვაური, წარმოადგენს ნავსადურის სახელმწიფო კონტროლის შავი ზღვის მემორანდუმის მხარეს, მეზღვაურთა დასაქმების კუთხით გაფორმებული აქვს 70 ზე მეტ სახელმწიფოსთან მემორანდუმი.
ზემოჩამოთვლილი ატრიბუტების არსებობის პირობებში, საქართველოს, კავშირებადობის ინდექსის მიხედვით 116 – ე საფეხური, რამდენად შეესაბამება საზღვაო ამბიციის ქვეყანას? რა თქმა უნდა არა.
დამატებით იბქდება კითხვა, ახლო მომავალში, ხომ არ წარმოჩინდება საქართველოს სანავსადგურე ინფრასტრუქურა შუა დერეფნის კონკურენტუნარიანობის შემზღუდავ ფაქტორად?
გასათვალიწინებელია, რომ შავი ზღვის აუზის ქვეყნებში, საქართველო, ბოლო ადგილზე იმყოფება: თურქეთი – მე 18 ადგილი, რუსეთი – 32 ე ადგილი, რუმინეთი – 82 ე ადგილი, ბულგარეთი – 114 – ე ადგილი, უკრაინა – 143 – ე ადგილი (ომამდე 62 – ე ადგილი), საქართველო 116 – ე ადგილი
